Ben eskiden aşırı öfkeli, yakıcı ve yıkıcı bir karaktere sahiptim.
Yanımda olanın canını yakardım.
Bir şeye sinirlendiğimde öfkemden gözlerimden alev çıkardı.
Sonra bir gün fark ettim ki insanları kendimden uzaklaştırdığım yetmezmiş gibi aslında kendimden başka hiç kimseye zarar vermiyormuşum.
Neden böyle yapıyorum dediğimde ise aslında sevdiklerimin canını yakarsam zaten onlarla aramda çok bağ kurmam ve bir gün onları kaybedersem de canım yanmaz diye düşündüğümü fark ettim.
Akrep böyle bir enerjidir. En çok da sevdiklerinin canını yakar. O kadar çok yakar ki ya benimsin ya hiç yanımda değilsin der. Ortası yoktur ama bunu yaparken de aslında en çok kendi canını yaktığını fark etmez.
Sonra bir gün o kadar güzel yanar ki aslında yolunun yanlış olduğunu fark eder.
Sonra kendisini değiştirmesi gerektiğini fark eder.
Bu yol çok acılıdır.
Hiç kolay değildir.
Bir tırtılın kozasından çıkıp kelebeğe dönüşmesi gibi bir daha asla aynı olmaz.
Sadece seni rahatsız eden şeyleri kesip atman gerekir.
Fakat bunu yapacak cesareti her zaman bulamayız.
Hepimizin içinde hem zehir hem şifa vardır.
Hepimizin hayatında kırılım noktaları olmuştur.
Bu kırılımlar bazen dışardan gelir, öldüm zannedersin ama ölmezsin, bazen içten gelir bu sefer ölüyorum dersin ama yeniden doğarsın.
Önemli olan o kırılımları acısa da içerden yapmaktır.
Benim danışmanlıklarım zor geçer.
İçindeki kilidi açarım.
Bu kilidi açarken canın yanar.
Bazısı hiç anlamaz. Henüz vakti gelmemiştir. Seneler sonra anlar.
Bazısı ise içindeki şifacıyı bulur.
Bu tutulmanın bize mesajı içindeki zehiri mi çıkaracaksın yoksa canını acıtsa da şifacıyı mı?
Şifacıyı çıkartmak zor iştir.
Büyük yüzleşmeler yaşatır.
Sen yine yüzleşmekten korkup mış gibi yaşamında sağa sola zehir saçtığını zannederken aslında kendini mi yakacaksın yoksa içindeki gücü keşfedip şifanı mı bulacaksın?
Seçim senin, hayat senin.
Sevgilerimle
Tuğba Karadayı.
