Bırakmayı biliyor musun?
Her gün verdiğin nefes aslında farkında olmadan bıraktığın ama o olmadan yaşayamadığın… Farkında bile olmadan nefesini veriyorsun ama son nefesini verdiğinde artık görevini tamamlamış olacaksın. Bu dolunay bize diyor ki bırakmaktan korkma, vazgeçmekten korkma. Sen zaten çok cesursun. En zor sınavın olan dünyaya gelmeyi seçtin. Yeni ufuklar, yeni doğumlar, yeni bakış açıları için elindekini korumaya çalışma. Belki de senin o elinde tuttukların sana nefes aldırmıyor.
Bilmiyorsun. Başına ne gelecek bilmiyorsun. Elindekini, düşünceni, yanındaki insanları değiştirmemek için sıkı sıkıya tutunuyorsun. Belki de onlar seni aşağıya çeken taşlar. Bırakamıyorsun, bir çıksan nefes alsan belki de oh be dünya varmış diyeceksin.
Korkma! Bırakmaktan korkma!
Karşında kocaman bir hayat sahnesi var ama sen perde arkasını bilip kendini sahneye atamıyorsun. Attığın noktada belki de varoluş amacını bulacaksın. Küçük bir çocuk gibi güvendiklerinin elini bırakmıyorsun. Ama o eli bıraktığın anda önce düşeceksin, sonra yürüyeceksin ve artık koşmaya başlayacaksın. Kimseye ihtiyacın olmadan. İçinden geldiğince. Potansiyelindeki hızınca. Unutma ki o eli bırakmadığın sürece de hep muhtaç kalacaksın.
Her bitiş bir başlangıç, her başlangıç bir doğum. Şimdi karmanın zamanı. Bu son, senin artık ışıldadığın mı yoksa kapandığın mı bir süreç olacak. İyi insansan korkma, değilsen biraz canın acıyacak. E bu da ilahi adalet.
İlk adımı attıktan sonra, ilk kez düştükten sonra, canın yandıktan ama acısı geçtikten sonra, artık daha güçlüsün bunu unutma. Değişmekten korkma, direnmekten kork. Çünkü direndiğin sürece bağımlısın, sen sen değilsin, kim seni nereye sürüklerse peşinden giden çocuksun.
Şimdi çık sahneye, bağımlılıklarından kurtul ve son nefesini verene kadar içindeki coşkuyu ortaya koy. Kendini ortaya koy.
Unutma sen sadece kendin olduğunda değerlisin. Varlığını kutsa, yaşadığın her şeye şükret. Canını acıtsa bile…
